Pause and Reflect

Creatieve vriendschappen zijn het best voor creatieve mensen. Het maakt niet uit of vrienden om de hoek wonen of in het buitenland. Dankzij internet, en daarvoor brieven, telefoon en sms, kunnen we contact houden, hoewel banden lijken te vervagen naarmate er meer opties komen. Vreemd genoeg speelt creativiteit geen rol bij het maken of onderhouden van verbindingen.

In tegenstelling tot wat sommigen geloven, kan AI de plaats van een mens niet innemen. Voor wie geen alternatief heeft, is het misschien een tijdelijke troost, maar het blijft anders dan echt contact. Is het je opgevallen hoe AI je altijd gelijk geeft? Vroeg of laat zien we het verschil en keren we ons af van de machine die zich als vriend voordoet.

Druk zijn is de meest gebruikte reden om contact te verwaarlozen. Het leven is veeleisend wordt veelal geroepen, maar bestaat het leven eigenlijk wel? Het is geen persoon, het kan ons niets opleggen. Alleen mensen doen dat, vooral wijzelf. We jagen onszelf op, alsof succes alleen zo bereikt kan worden. Een to-do-lijst moet afgewerkt, niets doen is falen. Waarom? Opvoeding. De cultuur die zegt dat je altijd iets moet doen, de overheid die doet alsof succes voor iedereen is weggelegd. Onzin. Succes is geen bestemming, maar de weg ernaartoe, en zonder geluk kom je er niet. Harder werken? Waarom? Het is niet harder maar slimmer.

Mensen zijn niet flexibel. Soms duurt het generaties om iets aan te passen, maar uiteindelijk pikken we niet alles. We kunnen niet eeuwig in hetzelfde tempo doorgaan, zelfs niet met alle hulpmiddelen: koelkast, grasmaaier, mobile telefoon, wasmachine, vaatwasser, email, duizendend apps...
Hoe meer robots, hoe erger het wordt. We denken dat we ontspannen, maar rennen onszelf voorbij. Meer taken, geen tijdwinst, onze hersenen draaien overuren. We leren geen nieuwe vaardigheden, liggen wakker van hoe we alles moeten combineren.

AI antwoordt, maar we checken niet of het klopt. We focussen op de belofte van rijkdom, vertrouwen iets dat we niet begrijpen. Geen stress? We ervaren hem continu. Paniek als iets misgaat.

Waar heeft schrijven mij gebracht? Naar het belangrijkste: mezelf kunnen zijn. Een schrijver met een "writer's block" kan niet schrijven, een kunstenaar met een blokkade kan niet creëren (daarom maken we lelijke kunst om onszelf te vinden, werken die niet kloppen met ons idee, vol figuren en kleuren die we normaal vermijden, maar alles moet geprobeerd en wat wij niet "leuk" of "mooi" vinden is het tegenovergestelde van wat ons bevalt. En wat als het talent tussen dat wat wij als lelijk ervaren zit?).
Tussen duizenden herschikte woorden vind je één zin die een deur opent. Blijft hangen. Want lelijke is niet voor iedereen lelijk. Smaken verschillen en ook het moment waarop het gelezen/gehoord wordt verschilt.

Creatie is een reis, net als je leven leven. Ze zeggen dat je eindigt waar je begon. Misschien zit ik ooit weer bij write-ins van Amnesty of Loesje en schrijf ik weer op de ouderwetse manier met een pen, wie weet zelfs een kroontjes pen en een potje inkt en schrijf letter voor letter op papier, een persoonlijk bericht. Een brief aan iemand die tegen die tijd niet meer lezen kan en blij is met het feit dat er iemand aan hem denkt, ook al is dat in een land ver weg.

_{Prompts: pause and reflect: where has you writing taken you? + write-ins - @freewritehouse
6.7.25}