Als een losgelaten eland

Als een losgelaten eland liet ik mijn stem horen. Als kind had ik niet de kans om vrijuit te spreken. Ik werd gedwongen om alles wat verkeerd was gedaan en iedereen die me beledigde of kwetste te vergeven. Ik ging door deze kwelling van pijn en verdriet, ik liet het los, maar ik had iemand nodig die wist waarom ik boos op je was. Verschillende keren niet loslaten, terwijl ik geen woord kon zeggen, omdat niemand wilde horen wat ik zei. Het was wat zij zeiden en dat betekent dat ik, of ik nu gelijk had of niet, ongelijk had en alles moest loslaten om verder te komen.

Eén ding dat ze niet ter sprake brachten, was dat ik een mens was, dat er water en bloed door mijn aderen stroomde en dat ik misschien niet perfect was, maar dat iemand me een gevoel van waarde moest geven, door me toe te staan ​​of ervoor te staan ​​dat ik mensen vertelde waar ik gekwetst was.
Dit speelde al sinds ik vijf was. Ik begon een laag zelfbeeld te ontwikkelen, niets leek goed om me heen, ik zag mezelf als een niemand. Misschien had ik, als ik iemand was, net als de rest geliefd moeten worden. Iemand had altijd voor me moeten opkomen, om te zeggen dat je fout zat, dat je haar dit niet aan zou moeten doen.
Mijn directrice op de basisschool maakte school ook ondraaglijk. Niets leek rustig. Gepest worden was een onderwerp waar niemand ooit om gaf, waarom ik zo behandeld werd.
Totdat ik de basisschool afrondde en naar de basisschool ging, en daarna naar de bovenbouw. ​​De eerste dag dat ik sprak, was het niets voor mij, maar het was mijn genezing die begon. Ik moest mezelf leren hoe belangrijk ik was.
Dus toen ik zag dat mijn broertje verkeerd behandeld werd en iemand zei: vergeef en zeg niets, schreeuwde ik: nee, laat hem praten.
Hij kan toch niet dat kleine meisje zijn wiens Bijbel verscheurd was, maar die de straf moest uitzitten omdat ze haar vroeg waarom? Ik weiger dat hij dat meisje is wiens juf naakt in de klas gegeseld heeft voor een zonde die ze nooit begaan heeft. Een beschuldiging later door iemand. Ik schreeuwde als een losgelaten eland, die jarenlang aan kettingen had gezeten en voor het eerst de vrijheid proefde. Daarna kwam ik weer op krachten. En ik ben nog niet klaar met genezen, maar ik word beter. Ik ben geen losgeslagen eland, ik gedroeg me gewoon anders dan normaal vanwege de pijnen die ik niet langer kon verbergen.