Akash et Meghla cotidie se videbant, sed ingens spatium inter eos intercedebat. Caelum vastum, immotum erat, et Meghla erat inquieta, volitans frustum albae rates. Cor Akash implebatur cum Meghla ei appropinquabat. Meghla quoque omnes colores suos in caeruleum caeli linteum effudit, interdum album, interdum cinereum, interdum aureum. Haec tacita inter eos intellegentia erat profundus amor.

Olim, Meghla abiit, valde turbata. Akash tremuit propter intolerabilem separationem, pectus eius in lacrimas erupit et coepit effundi ut crassa nigra pluvia. Terra infra vidit hanc naturae tristitiam. Sed Meghla non perdidit! In amplexum Akash rediit ut pluvia, et iterum vapor in pectore eius facta est. Akash subrisit. Ille risus et humidus amor Meghlae simul mirabilem arcum caelestem creaverunt, qui testimonium perhibet aeternum amorem eorum. Distantia finem imponere non poterat eorum necessitudini, sed potius desiderium reditus auxit quotiescumque.

IPFS Video