Van blut naar gebroken: de hiërarchie van verliezers

In elke samenleving, koepel of levensfase bestaat er duidelijk een rangschikkingssysteem waar nooit over gesproken wordt. We hebben het hier niet over de geheime miljonairs op de Forbes-lijst, maar de verrassende hiërarchie van de verliezers, die je ogen opent voor elk klein detail, laat je dit zien.

Aan de basis staan ​​de dagelijkse verliezers, degenen die de bus missen, koffie over zichzelf morsen of een berichtje naar de verkeerde persoon sturen. Hoe ernstig of klein het verlies ook is, het heeft nog steeds een plaats in de hiërarchie van verliezen, wat iemands positie in de hiërarchie van verliezers bepaalt en het is een constante herinnering dat niet alles in het leven gaat zoals we altijd plannen of verwachten.

Er is een niveau boven de basisverliezers en dat zijn de financiële worstelaars. Degenen die hard werken, maar altijd blut zijn, ongeacht hoeveel ze verdienen. Zij zijn de koningen en koninginnen als het gaat om het overleven aan het einde van de maand. Ze zouden op instant noedels kunnen leven en doen alsof alles goed gaat. In de hiërarchie is dat een verlies, maar dat zet ze niet bovenaan of onderaan de lijst.

Als je verder klimt op de ladder van de verliezershiërarchie, kom je de verliezers op sociale media tegen. Dat zijn degenen die jagen op likes, volgers en relevantie. Ze plaatsen selfies die genegeerd worden of doen danswedstrijden waar niemand naar kijkt. Elk aantal views voelt als een openbaar scorebord van hun eigenwaarde.

Daarna komen we bij degenen die hun carrière hebben verprutst, degenen die vastzitten in banen die ze haten of ontslagen worden van banen waar ze van hielden. Ze dragen stropdassen en hebben laptops bij zich, maar van binnen weten ze dat ze een race verliezen die ze eigenlijk nooit wilden lopen.

Nu, helemaal bovenaan de hiërarchie, staan ​​de gebrokenen: degenen met al het geld, de roem of de invloed, maar geen gemoedsrust. Ze zitten in villa's, scrollen door luxe feeds en voelen zich nog steeds leeg omdat ze gevechten hebben verloren die niet met geld te winnen zijn. Dus van blut tot gebroken is de hiërarchie van verliezers echt. Maar ironisch genoeg hoort iedereen ergens op die ladder thuis en op een gegeven moment zorgt het leven ervoor dat we allemaal om de beurt verliezen. Misschien is dat wel wat ons gelijkwaardig maakt. Misschien is verlies het enige dat we echt met elkaar gemeen hebben.