Hoc quoque transibit.
Hodie dies longus futurus erat. Sciebam etiam antequam oculos aperui, et momento quo animadverti oculos meos apertos esse, iam nimis sero erat.
Vix uno minuto post, aqua tam frigida perfusa eram, ut scierem sanguinem meum paulisper coagulatum esse. Modo tantum momentum habui ad id perficiendum cum capillis prehensa in pedes meos ingressus sum. Quomodo matertera dolorem tam acerbum reddere potuit, cum comam decoltatam gererem, tantum demonstravit eam vere primogenitam diaboli esse.
"Quotiens te monui ut surgeres antequam sol oriatur?!"
"Matertera, iam surrecturus eram."
"Matertera, iam surrecturus eram," imitata est voce quae nervos raucas habebat, et nihil similem meae sonabat. "Quando umquam cuiquam auxilio fuisti?"
"Matertera, quaeso," rogavi, sperans vel scintillam misericordiae in corde eius frigido et obscuro latere. “Hora tantum quarta et quinta est. Statim ad officia mea pergam.”
Silentium momentum facta est, et ego hoc signum discedendi accepi. Attonita sed laeta quod tam facile evaseram.
Dum praeter eam transibam, auris mea tam arcte retracta est ut scirem eam per reliquum diem tinnituram et pungentiam futuram esse.
“Me relinquis?!” exclamavit, saliva ubique volitante. “Nonne tibi antea dixi ne me relinqueres?”
“Amita, quaeso...” iterum imploravi, etiam dum me e cubiculo adhuc aures meas tenens ad culinam trahebat, ubi sciebam eam flagellum servare quod mihi specialiter mandaverat.
Veneno animo sibilavit, non progrediens. “Docebo te aures tuas ad audiendum esse, non ad ornamentum.”
Imploravi tamen, quamquam sciebam preces meas in aures mortuas incidere. Sed cum primus flagelli ictus graviter in me descendit, tacui.
Nullae lacrimae. Nulla verba.
Tranquilla eram. Accipiens. Paene expectans.
Hoc quoque transibit, in corde meo dixi, sicut decies centena milia antea dixeram.
Etsi sciebam mendacium esse.
Etsi spem umquam libertatis amiseram, multo antequam fidem in aliquem hominem bellicosum supra, qui misericors erat, et non permisit malum bonis hominibus accidere, amiseram.
Quicumque ibi erat, si quis, probabiliter bene meis sumptibus ridebat.
Ridens miserum orphanum qui ausus erat sperare amitam, quae matri morienti promiserat se eam quasi suam tractaturam esse, id sentire.
O, quam stulta fueram.
Sed hoc quoque transibit.
