Όταν τα Χέρια μας Σχεδόν Αγγίξαν

Μερικές φορές η αγάπη δεν βρίσκεται στις λέξεις, αλλά στον ήσυχο χώρο ανάμεσά τους. Το "Όταν τα Χέρια μας Σχεδόν Αγγίξαν" είναι ένα ποίημα για μια φευγαλέα στιγμή εγγύτητας - μια στιγμή που δεν έγινε ποτέ μεγαλύτερη, αλλά εξακολουθεί να μένει στη μνήμη ως κάτι αξέχαστο.

Όταν τα Χέρια μας Σχεδόν Αγγίξαν
Το πλήθος ήταν κοντά, κι όμως ο χρόνος σταμάτησε,
μια απαλή σιωπή, μια μυστική συγκίνηση.
Το χέρι σου ήταν κοντά, μια ανάσα μακριά,
η νύχτα μαλάκωσε, ο κόσμος έγινε γκρίζος.

Μια τρεμάμενη σιωπή γέμισε τον αέρα,
μια εύθραυστη στιγμή που κρεμόταν εκεί.
Σχεδόν μίλησα, αλλά οι λέξεις ήταν ντροπαλές,
κρύφτηκαν σαν αστέρια πίσω από τον ουρανό.

Και παρόλο που τα χέρια μας δεν μπλέχτηκαν,
η ανάμνηση εξακολουθεί να μοιάζει με δική μου.
Μια φευγαλέα σπίθα, μια τρυφερή φλόγα,
που ψιθύρισε απαλά, φώναξε το όνομά σου.

💕
Έχετε βιώσει ποτέ μια στιγμή που ένιωθε μικρή εξωτερικά, αλλά άφησε μια διαρκή σπίθα μέσα σας; Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις σκέψεις σας ή παρόμοιες ιστορίες στα σχόλια.