Pause and Reflect

Creatieve vriendschappen zijn het best voor creatieve mensen. Het maakt niet uit of vrienden om de hoek wonen of in het buitenland. Dankzij internet, en daarvoor brieven, telefoon en sms, kunnen we contact houden, hoewel banden lijken te vervagen naarmate er meer opties komen. Vreemd genoeg speelt creativiteit geen rol bij het maken of onderhouden van verbindingen.

In tegenstelling tot wat sommigen geloven, kan AI de plaats van een mens niet innemen. Voor wie geen alternatief heeft, is het misschien een tijdelijke troost, maar het blijft anders dan echt contact. Is het je opgevallen hoe AI je altijd gelijk geeft? Vroeg of laat zien we het verschil en keren we ons af van de machine die zich als vriend voordoet.

Druk zijn is de meest gebruikte reden om contact te verwaarlozen. Het leven is veeleisend wordt veelal geroepen, maar bestaat het leven eigenlijk wel? Het is geen persoon, het kan ons niets opleggen. Alleen mensen doen dat, vooral wijzelf. We jagen onszelf op, alsof succes alleen zo bereikt kan worden. Een to-do-lijst moet afgewerkt, niets doen is falen. Waarom? Opvoeding. De cultuur die zegt dat je altijd iets moet doen, de overheid die doet alsof succes voor iedereen is weggelegd. Onzin. Succes is geen bestemming, maar de weg ernaartoe, en zonder geluk kom je er niet. Harder werken? Waarom? Het is niet harder maar slimmer.

Mensen zijn niet flexibel. Soms duurt het generaties om iets aan te passen, maar uiteindelijk pikken we niet alles. We kunnen niet eeuwig in hetzelfde tempo doorgaan, zelfs niet met alle hulpmiddelen: koelkast, grasmaaier, mobile telefoon, wasmachine, vaatwasser, email, duizendend apps...
Hoe meer robots, hoe erger het wordt. We denken dat we ontspannen, maar rennen onszelf voorbij. Meer taken, geen tijdwinst, onze hersenen draaien overuren. We leren geen nieuwe vaardigheden, liggen wakker van hoe we alles moeten combineren.

AI antwoordt, maar we checken niet of het klopt. We focussen op de belofte van rijkdom, vertrouwen iets dat we niet begrijpen. Geen stress? We ervaren hem continu. Paniek als iets misgaat.

Waar heeft schrijven mij gebracht? Naar het belangrijkste: mezelf kunnen zijn. Een schrijver met een "writer's block" kan niet schrijven, een kunstenaar met een blokkade kan niet creëren (daarom maken we lelijke kunst om onszelf te vinden, werken die niet kloppen met ons idee, vol figuren en kleuren die we normaal vermijden, maar alles moet geprobeerd en wat wij niet "leuk" of "mooi" vinden is het tegenovergestelde van wat ons bevalt. En wat als het talent tussen dat wat wij als lelijk ervaren zit?).
Tussen duizenden herschikte woorden vind je één zin die een deur opent. Blijft hangen. Want lelijke is niet voor iedereen lelijk. Smaken verschillen en ook het moment waarop het gelezen/gehoord wordt verschilt.

Creatie is een reis, net als je leven leven. Ze zeggen dat je eindigt waar je begon. Misschien zit ik ooit weer bij write-ins van Amnesty of Loesje en schrijf ik weer op de ouderwetse manier met een pen, wie weet zelfs een kroontjes pen en een potje inkt en schrijf letter voor letter op papier, een persoonlijk bericht. Een brief aan iemand die tegen die tijd niet meer lezen kan en blij is met het feit dat er iemand aan hem denkt, ook al is dat in een land ver weg.

EN

Creative friendships are best for creative people. It doesn’t matter whether friends live around the corner or abroad. Thanks to the internet—and before that, letters, phone calls, and texts—we can stay in touch, though bonds seem to fade as more options become available. Oddly enough, creativity plays no role in forming or maintaining these connections.

Contrary to what some believe, AI cannot replace a human being. For those with no alternative, it might offer temporary comfort, but it’s never the same as real contact. Have you noticed how AI always agrees with you? Sooner or later, we see the difference and turn away from the machine pretending to be a friend.

Being busy is the most common excuse for neglecting relationships. Life is demanding is a frequent cry, but does life even exist? It’s not a person—it can’t impose anything on us. Only people do that, especially ourselves. We drive ourselves relentlessly, as if success can only be achieved this way. A to-do list must be completed; doing nothing is failure. Why? Upbringing. The culture that insists you must always be doing something, the government that pretends success is within everyone’s reach. Rubbish. Success isn’t a destination but the journey towards it, and without luck, you won’t get there. Work harder? Why? It’s not about working harder but smarter.

People aren’t flexible. Sometimes it takes generations to adapt, but in the end, we won’t tolerate everything. We can’t keep up this pace forever, not even with all our gadgets: fridges, lawnmowers, mobile phones, washing machines, dishwashers, email, thousands of apps... The more robots we have, the worse it gets. We think we’re relaxing, but we’re running ourselves ragged. More tasks, no time saved—our brains are in overdrive. We don’t learn new skills; we lie awake worrying about how to juggle everything.

AI responds, but we don’t check if it’s right. We fixate on the promise of wealth, trusting something we don’t understand. No stress? We’re stressed all the time. Panic sets in when something goes wrong.

Where has writing taken me? To what matters most: being able to be myself. A writer with "writer’s block" can’t write; an artist with a block can’t create (that’s why we make ugly art to rediscover ourselves—works that don’t align with our usual style, full of shapes and colours we’d normally avoid. But everything must be tried, and what we deem "ugly" might be the opposite of what pleases us. What if talent lies in what we find ugly?). Among thousands of reshuffled words, you find one sentence that opens a door. It lingers. Because what’s ugly to one isn’t to another. Tastes differ, and so does the moment when something is read or heard.

Creation is a journey, just like living your life. They say you end up where you started. Perhaps one day I’ll be back at write-ins for Amnesty or Loesje, writing the old-fashioned way with a pen—maybe even a fountain pen and inkwell—letter by letter on paper, a personal message. A letter to someone who, by then, may no longer be able to read but will be touched that someone, far away in another country, is thinking of them.

_{Prompts: pause and reflect: where has your writing taken you? + write-ins - @freewritehouse
Original text: Dutch
6.7.25}